 ١١٢: سورة الإخلاص
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به‌ناوی خوای به‌خشندی میهره‌بان
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿1﴾
(ئه‌ی محمد (صلی الله علیه وسلم)، ئه‌ی ئیماندار) بڵێ: ئه‌و خوایه تاك و ته‌نهایه (بێ هاوه‌ڵ و هاوتایه).
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿2﴾
خوا زاتێکی پایه‌دارو ده‌سه‌ڵاتداره، نیازی به که‌س نیه‌و هه‌مووان ئاتاجی ئه‌ون، هه‌ر ئه‌وه ده‌توانێت به‌ڵاو ناخۆشی لابه‌رێت و پێویستی و داخوازییه‌کانمان جێبه‌جێ بکات.
لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ﴿3﴾
نه که‌سی لێ بووه و نه که‌سی لێ ده‌بێت، وه خۆیشی له دایك نه‌بووه‌و دایك و باوکی نییه.
وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدٌ ﴿4﴾
هه‌رگیز هاوتاو هاوشێوه‌و به ده‌سه‌ڵاتێکی تر نییه که له به‌رانبه‌ریه‌وه بوه‌ستێت و هاوشانی بێت
|